Ռուբինյանների արտաքին քաղաքականությունը
Իշխանության ստեղծումից ( 1080 ) մինչ թագավորության հաստատումն ( 1198 ) ընկած
ժամանակահատվածում Ռուբինանները կարողացան ներքին ասպարեզում սանձահարելխոշոր ֆեոդալների անջատողական
ձգտումները իսկ արտաքին ճակատում խելոք քաղաքականությամբ և համառ պայքարով
ամրացնել և ընդարձակել իշխանությանսահմանները։ Նրանք արևելյան կոպիտ ուժի
քաղաքականությանը կարողացան զուգակցել արևմտյան նուրբ ու հաշվենկատ
դիվանագիտությունը և հասան ցանկալի արդյունքի։
Քանի դեռ Բյուզանդացիները զբաղված էին Սելջուկ-
թուրքերի դեմ պաշտպանություն կազմակերպելու գործով՝ սկսած Ռուբեն 1-ինից Ռուբինանները
սկսեցին ամրանալ երկրի լեռնային մասում և մաքրել այն ընդիմադիր ֆեոդալ-ավատատերերից։
Երբ Սելջուկները 12-րդ դարի 30-40-ական թվականներին արդեն
մասնատվել էին, իսկ Բյուզանացիները Մանազկերտի (1071) ճակատամարտի խայտառակ պարտությունից
նահանջել էին Արևմուտք՝ այդ ժամանակ բյուզանդական կայսր Հովհաննես Կոմնենոսը
հասկացավ, որ իր կայսրության հարավ-արևելյան անկյուններից մեկում ստեղծված հայկական
իշխանությունը գրավելով նորանոր տարածքներ ձգտում է Միջերկրական ծովի ափերին իր բարեբեր հողերով ու հարուստ
նավահանգիստներով։
Դաշտային Կիլիկիա հայերի առաջընթացին Բյուզանդացիները պատախանեցին ռազմական բախմամբ 1137 թվականին,
արդունքում հայերը պարտություն
կրեցին, գերի ընկավ Լևոն 1-ինը և ուղղարկվեց Կոստանդնուպոլիս։ Գերությունից փախած
Լևոն 1-ինի որդին՝ Թորոս 2-րդը ( 1145-1169) Կիպրոսում կազմակերպում է ջոկատներ և
նրանց օգնությամբ մաքրում է Կիլիկիան բյուզանդացիներից և վերականգնում
իշխանապետությունը։ Ռուբինանների կողմից խելացի է օգտագործվում նաև խաչակրաց
արշավանքները, որոնք ուղղված էին Բյուզանդացիների և Սելջուկ-թուրքերի դեմ։
Խաչակիրների երկու արշավանքներն ( 1096-1099 և 1147 ) էլ հայերը հմտորեն օգտագործեցին
ի շահ Կիլիկիայի։ Հայոց իշխանությունը և Լևանտում ստեղծված
խաչակիրների եվրոպական պետությունները դարձան մի հակաիսլամական և
հակաբյուզանդական բռունցք։
կարդալ ամբողջը՝ Ռուբինյանների արտաքին քաղաքականությունը
